کیت ایمونواسی پمفیگوس شیمی لومینسانس

پمفیگوس گروهی از ضایعات پوستی تاولی خود ایمنی است که پوست و غشای مخاطی را درگیر می کند.تحت انواع عوامل بیماری زا و بدن آنتی بادی های خاصی را علیه دسموزوم های سطحی کراتینوسیت ها تولید می کند که منجر به آزاد شدن آکانتوسیت ها می شود.بر اساس تظاهرات بالینی، پمفیگوس را می توان به چهار نوع طبیعی، پرولیفراتیو، برگ زدایی و اریتماتوز تقسیم کرد.مطالعات تایید کرده اند که دسموگلئین (Dsg) نقش کلیدی در پاتوژنز پمفیگوس دارد.آنتی بادی Dsg 1 و Dsg3 IgG به عنوان آنتی بادی های بیماری زا اصلی تایید شده است.میزان بروز پمفیگوسولگاریس (PV) بالاترین و شدیدترین زیرگروه در پمفیگوس است.وجود آنتی بادی ضد Dsgl نشان می دهد که علاوه بر تظاهر دهانی، ضایعات پوستی و سایر مخاط ها را نیز در بر می گیرد.PV معمولاً از حفره دهان شروع می شود (50٪ تا 70٪ موارد) و قبل از سایر ضایعات رخ می دهد.می تواند تنها تظاهرات بالینی این بیماری باشد.بنابراین، جراحان دهان نقش مهمی در تشخیص زودهنگام و تشخیص زودهنگام PV دارند.وجود آنتی بادی anti Dsg1 و آنتی بادی anti Dsg3 در سرم بیماران پمفیگوس می تواند برای تعیین فنوتیپ بالینی آن استفاده شود.سطح تیتر دو آنتی بادی و زیرگروه های آنها را می توان برای تعیین وضعیت و فعالیت استفاده کرد.اینها اهمیت راهنمای مهمی برای تشخیص و درمان پمفیگوس دارند.

پمفیگوس پارانئوپلاستیک (PNP) یک اختلال بولوز اکتسابی است که با خود ایمنی همراه است.تظاهرات بالینی با آسیب چند عضوی ارائه شد.شایع ترین علائم عبارتند از: استوماتیت مقاوم به درمان، فرسایش، زخم، خونریزی مخاط دهان و لب.پاتوژنز PNP به خوبی تعریف نشده است.IP تأیید کرد که اتوآنتی بادی‌ها در سرم بیماران انواع آنتی‌ژن‌های دزموپلاکین داخل سیتوپلاسمی اپیدرمی (خانواده پلاکین) را تشخیص می‌دهند.مطالعات تأیید کردند که آنتی بادی ضد Dsg3 نقش کلیدی در آکانتولیز و تشکیل تاول PNPs در سنجش انتقال غیرفعال ایفا می کند.

پمفیگوئید بولوز (BP) یک بیماری پوستی تاولی خود ایمنی است که معمولاً در افراد مسن بالای 60 سال دیده می شود.آنتی ژن اصلی بیماریزای BP نیمه دسموزوم های پوستی و اجزای اصلی آن آنتی ژن پمفیگوئید تاولی (BPAGl, BP230) و آنتی ژن پمفیگوئید تاولی 2 (BPAG2, BPl80, کلاژن نوع غضروفی) می باشد.تشخیص آنتی بادی اختصاصی ضد BPl80 دارای حساسیت و ویژگی بالایی است که می تواند به عنوان یک شاخص مهم برای هدایت عمل بالینی مورد استفاده قرار گیرد.