کیت ایمونواسی شیمی لومینسانس ایمونوگلوبولین

هپاتیت خودایمنی (AIH) یک بیماری التهابی مزمن کبدی است که با افزایش آمینوترانسفرازها، وجود آنتی بادی ضد هسته ای یا آنتی بادی ضد عضله صاف، افزایش ایمونوگلوبولین G (IgG) و التهاب هپاتیت رابط/پلاسما-لنفوسیت بر اساس بافت شناسی مشخص می شود. .مطالعات اپیدمیولوژیک اخیر روند رو به افزایشی را در شیوع AIH در سراسر جهان، به ویژه در بیماران مرد نشان داده است.این روند ممکن است نشان دهنده تغییر محرک های محیطی شروع بیماری در طول زمان باشد.از آنجایی که هیچ نشانگر زیستی یا بافت شناسی خاص بیماری در حال حاضر در دسترس نیست، AIH نیاز به تشخیص بالینی دارد و یک سیستم امتیازدهی تشخیصی معتبر با ویژگی و حساسیت قابل قبول پیشنهاد شده است.در مورد درمان، کورتیکواستروئیدها و آزاتیوپرین توصیه می شود و در کسانی که پاسخ ناقص نشان می دهند یا کسانی که به این داروها عدم تحمل دارند، درمان خط دوم مانند مایکوفنولات موفتیل در نظر گرفته می شود.به طور کلی، نتیجه بلندمدت در بیماران با پاسخ‌های بیوشیمیایی کامل عالی است، در حالی که ممکن است نیاز به درمان نگهدارنده مادام‌العمر باشد، زیرا توقف عوامل سرکوب‌کننده سیستم ایمنی اغلب منجر به عود بیماری می‌شود.AIH با شروع حاد رخ می دهد، و تشخیص به دلیل فقدان اتوآنتی بادی های سرم یا IgG بالا بسیار چالش برانگیز است.نیازهای برآورده نشده شامل تشخیص زودهنگام، مداخله با دستورالعمل‌های عمل بالینی منتشر، و شناخت و بهبود کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بیماران با توسعه رژیم‌های درمانی جدید بدون کورتیکواستروئید است.ایمونوگلوبولین G بالاترین مقدار ایمونوگلوبولین در سرم است که 75 تا 80 درصد از کل مقدار را تشکیل می دهد.در افراد سالم، IgG را می توان به چهار زیر گروه تقسیم کرد: IgG1-IgG4، که در آن IgG4 به ندرت بیان می شود و تنها 1-7٪ را تشکیل می دهد.میل ترکیبی کم آن برای آنتی ژن هدف نمی تواند مکمل را فعال کند، اما می تواند از تشکیل کمپلکس های ایمنی زیرگروه های دیگر جلوگیری کند.